Abbeylakes / Les Etangs de l'Abbaye

We zitten in het eerste weekend van de zomervakantie. Dat betekent dat wij, Rob en Rico, op het punt staan de week erna te vertrekken met de gezinnen naar verre oorden in Italië en Zuid Frankrijk. Twee a drie weken met je gezin op vakantie, waarbij je de mooiste viswateren tegenkomt die je je maar voor kan stellen, zonder er te mogen vissen. Alhoewel, het mag misschien wel "maar het is niet de bedoeling!" Je hoort het 'ze' denken...... Die ene naast je op de bijrijdersstoel. Laat duidelijk zijn dat we genieten van de vakanties met onze kinderen maar de visjeuk is op dat moment gewoon op zijn hoogtepunt. Kan er niks aan doen. Tiszo.

Dus leek het ons een goed idee om net ervoor een lang weekend te gaan vissen. Om van de grootste jeuk af te komen. En dit is een heel goed plan gebleken. Van vrijdag tot maandag gaan we vissen op Abbeylakes. Officieel Les Etangs de l'Abbaye maar inmiddels zo 'verengelst' dat we het maar op het eerste houden.

Het is een keurig onderhouden complex, commercie ten top, goede service en voor ieder wat wils op de verschillende meren. Heron en Fox zijn de paradepaardjes. Kingfisher volgt met ook wat flinke meervallen erop. Attila Lake en Wildboar zijn de kleinere meren maar zeker zo mooi. De wiervissers kunnen hun hart ophalen want het is hier bijna een graslandschap. Je moet ervan houden, de uitdaging is groot. Maar de beloning ook want er zwemmen hier prachtig grote schubben en spiegels rond, over de magische gewichtsgrenzen. Wij gaan beginnen op Wildboar en bij aankomst zijn we blij.

Er is namelijk maar één visser op het water aanwezig en die vertrekt de volgende dag. Volgens de eigenaar mogen we zitten waar we willen, het water is voor ons. We kiezen een strategisch plekje uit waar we zowel diep als ondiep kunnen vissen en tegen een paar mooie overhangende bomen waar we al vis zien. Het kan niet op, zeker niet als na zo'n 2 uurtjes Rico zijn eerste vis vangt. Een erg mooie schub van 14 kilo op het ondiepe. Later op de avond een kleinere, maar minstens zo mooie schub voor Rob en de ochtend erna een spiegeltje voor Rico. Maar dan..... vier busjes met acht Engelsen. Oudere mannen die een rondje rijden om de plas en na lang wikken en wegen hun plekje zoeken. En jawel, één duo echt pal naast ons. Op een keurig aangegeven stek waar ze, volgens de regels, 'gewoon mogen vissen.' En wij, mochten gaan zitten waar we willen, dachten dus ook op een vaste stek te zitten maar zitten dat dus niet. En daar zit je dan. Eigenaar erbij. 'Jij had toch gezegd / Wij zitten hier toch prima / etc.... Het heeft gewoon geen zin. Maar hij heeft een voorstel. We mogen de rest van de tijd vissen op Attila. Een groter meer wat we echt tot maandag voor ons alleen hebben. Dus we gaan even kijken. En ja hoor, 2 uur later zitten we er. Veel mooier. Ruimer. En we denken een goede keus te hebben gemaakt al wordt de kans op een vis wat kleiner gezien het feit dat het wier hier hoogtij viert en de fishfinder het weer is heeft begeven en wij dus niet naar de open plekken kunnen zoeken.

We zien er wel een paar. Langs de kanten. Supermooie zandplaatjes waar we de rigs zo op kunnen droppen. Te mooi om waar te zijn. Vis zwemt er al op, het kan niet mooier. Een paar minuten later weten we waarom deze plekken zo kaal zijn gevreten. Niet door de vis maar door de groep zwanen daar aanwezig. Met geen mogelijkheid lukt het daarop te vissen, behalve s'nachts. En we verwachten dan ook wel wat van die stekken maar geen piep. Rob besluit zn rigs, voorzien van een flinke zak pva, rechtdoor midden in de plomp in het wier te droppen. En de laatste nacht brengt dat ons nog een uiterst fraaie donkere spiegel op. Wat een schoonheid en mooie afsluiter.

Bedankt Abbey. De ergste jeuk is weg. We kunnen op vakantie. We komen zeker nog is terug. Misschien dan met de TVG?!